Column Nieuwe functie.

Lieve lezers. Naar aanleiding van het delen van de vacaturen van mijn huidige functie vorige week heb ik veel vragen gekregen of ik wegga bij mijn werkgever Koninklijke Visio. Nee, dat zeker niet. Ook na 23 jaar ga ik zeker niet weg. Er is namelijk nog steeds heel veel werk te doen binnen onze missie (meedoen mogelijk maken.) Echter waar ik dit de laatste 10 jaar van uit onze locatie in Sittard binnen een functie als adviesmedewerker heb gedaan ga ik dit na 1 januari 2024 doen van uit een landelijke functie als medewerker preventie en Self care. Nu roept preventie en Self care wel wat vragen op merk ik. Want ga ik er dan nu voor zorgen dat mensen niet meer slechtziend of blind worden? Nu nee, als ik dat zou kunnen zou ik het best druk krijgen denk ik.

Nee, het gaat bij preventie en Self care om iets anders. Preventie gaat over het voorkomen van te zware zorg op die momenten dat dit voor de client niet nodig is of nog niet nodig is. Mensen zijn immers vaak al geholpen met een stukje de weg wijzen of het bekend raken met alle mogelijkheden die er zijn. Dat voorkomt veel administratie voor de client en vaak lange wachttijden voor veel zorg voor een simpel antwoord. We moeten er nu eenmaal aan gaan wennen dat er steeds minder mensen (lees dus handjes) beschikbaar zijn om zorg te bieden. Om toch die broodnodige zorg te kunnen blijven bieden moeten we dus een beroep gaan doen op de zelfredzaamheid van mensen. En daar komt dan de Self care om de hoek kijken. Als ik naar me zelf kijk vind ik zelf niets fijner dan iets leren waardoor ik weer iets zelfstandig en dus zonder hulp van wie of wat dan ook kan. Zelf kwam ik ooit best lang geleden als 6-jarig jongetje binnenlopen bij mijn huidige werkgever als cliëntje. In 12 jaar heb ik heel, heel veel mogen en moeten leren. Door de basis die ik toen gekregen heb doe ik wat ik doe vandaag de dag en kan ik mijn goed staande houden in het leven en in de maatschappij. Na mijn school en toen nog internaattijd heb ik altijd de wil vastgehouden om dingen zelf te willen blijven doen. Dingen zelf doen is immers veel leuke dan dingen voor je laten doen.

Hoe mooi is het dan dat juist dit is wat ik nu in mijn nieuwe functie mag gaan uitdragen en dat ik aan deze feitelijk nieuwe weg in de zorg mag gaan helpen meebouwen. Mensen kunnen met de juiste uitleg op maat namelijk zoveel van uit hun eigen kracht. Als een ding lukt stimuleert dit ook om het volgende ding ook weer te laten lukken. Het is dus een sneeuwbaleffect. Ik vind dat je mensen geen kunstje moet aanleren in de zin van (als je drie keer op die knop drukt gebeurt er dat.) Je moet mensen leren hoe te doorgronden dat ze zelf kunnen ontdekken op welke knop ze moeten drukken om hetgeen ze willen te laten gebeuren. Ik weet ook even niet hoe ik het beter moet uitleggen. Mensen zelfredzamer maken en daarmee van uit het individu zelf meedoen mogelijk maken. Dat is in ieder geval wat me gaat drijven in mijn nieuwe functie. Wat voor de een goed is hoeft dit voor de ander niet te zijn namelijk. Er is geen goed of fout. Echter het is wel van belang dat dit twee kanten op werkt. De tijd van achterover liggen en verwachten dat het wel door een ander wordt opgelost ligt achter ons. En als je nu heel eerlijk bent, zelf doen en zelf in je kracht komen is toch ook veel leuker?

Ik hoop in de komende jaren een mooie bijdragen te kunnen en mogen leveren aan deze nieuwe weg. Het zal wennen zijn en zoeken zijn met elkaar. Er kan echter naar mijn gevoel iets heel moois ontstaan. Zorg met elkaar, voor elkaar. Elkaar dingen leren en het samen doen. Dat vind ik belangrijk. Ik heb heel veel zin om hiermee na 1 januari volop aan de slag te gaan.

Voor nu wens ik iedereen een mooi weekend en geniet ik nog even van het staartje van mijn vakantie.

In liefde jullie Ralf.

Column Op de vlucht.

Lieve lezers. Nee hoor geen zorgen. Ik sla niet op de vlucht of ben op de vlucht voor wie, of wat dan ook gelukkig. De titel van deze column verwijst naar mijn dromen waarin ik de laatste dagen steeds op de vlucht lijkt te zijn. Kennen jullie dat? Van die dromen waarin er van alles gebeurt wat helemaal niet kan en meestal ook nog nergens op slaat? Het begint in mijn geval altijd al met het feit dat ik nog kan zien. Iets wat helaas niet het geval is als ik wakker ben/wordt. Verder gebeuren er dingen die ik nooit heb gekund. Ik ben me er tenminste niet van bewust dat ik ooit heb kunnen vliegen. Nog dat liften dit kunnen of auto’s.

De laatste paar nachten ben ik dus op de vlucht. Niet voor iets of iemand die ik echt ken maar wel voor allerlei samenraapsels van mensen of dingen die ik ken of gekend heb. Gelukkig ben ik meestal in mijn dromen sneller en sportiever ingesteld dan in het werkelijke leven en win ik het dus vaak in mijn vluchtpoging. Voordeel is ook nog dat als ik het niet lijkt te gaan winnen ik meestal wakker word.

Een andere rare droom ervaring die ik lang heb gehad is de lift droom. Een lift die verder kan zakken dan de begane grond of kelder, of die boven de liftkoker en dus het dak uitstijgt. Dat is een vrij wankele bedoeling kan ik jullie zeggen. Zeker als er een flinke wint staat. Ik heb deze droom niet meer de laatste jaren maar lang heb ik die wel gehad.

Vroeger als kind was er nog de vlieg droom. Meestal in de grote gang van het internaatgebouw. Ook weer op de vlucht zijn maar dan kon ik vliegen. Ook een best bijzondere ervaring. Al met al droom ik nogal zo het een en ander bij elkaar. Echter of ik nu altijd zo lekker wakker word na zo’n droom. Gisteren werd ik wakker met hoofdpijn en nu schrijf ik de droom waar ik 45 minuten geleden van wakker werd maar van mij af. Want na zo’n droom meteen weer willen slapen is geen recept voor succes. Ik hoop dat na het verwerken en plaatsen van deze column de slaap wel weer wil komen. Liefst over paarden, grote taarten of iets anders leuks.

Voor nu zeg ik welterusten en hopelijk morgen weer fris en uitgerust uit de veren.

In liefde jullie Ralf.

Column Persoonlijk leiderschap.

Lieve lezers. Vandaag even een column die wat dieper in gaat op alle veranderingen die ik zelf doormaak. Echter eerst een mededeling. Helaas heeft Twitter ook de stekker uit de koppeling tussen Twitter en mijn website getrokken. Ik heb daarom besloten dat ik ga stoppen met mijn website. Mijn columns zijn na vandaag alleen nog maar via mijn Facebookpagina te lezen.

Bovenstaande sluit eigenlijk wel mooi aan bij het onderwerp van deze column. Ik ben namelijk de laatste maanden druk bezig met een persoonlijk leiderschapstraject. Hierdoor maak ik in mij zelf de laatste weken heel veel veranderingen door die ik steeds meer in mijn dagelijks leven wil en ga inpassen. Een van die dingen is het feit dat ik mijn columns en verhalen in een kleinere groep wil gaan delen. Nu Twitter het ook via mijn website niet meer mogelijk maakt is dit het moment om terug te gaan naar de basis waar ik ooit mee begon. Namelijk het schrijven van columns op Facebook.

Ook merk ik dat het aan de tijd wordt wat meer terug te keren naar een leven waar in alles wat meer op zijn beloop gelaten kan worden. Ik heb mij (en dat was ooit helpend voor mij) helemaal vastgezet in structuren en regeltjes. Alles moest op een bepaalde manier en daar was ik heel star in. Ik merk dat mijn leven nu zo veranderd dat dit niet meer helpend is. Het kan allemaal gewoon ook zoals het komt. Ik ga dus ook per morgen stoppen met mijn administratie drang om alles maar bij te houden en te noteren. Je kunt immers je tijd wel aan iets leukers besteden. Tuurlijk moet je bepaalde dingen bijhouden maar het hoeft niet zo nauwgezet als ik dit deed.

Ook in en rond mijn huis hoeft niet meer alles zo strak en geregisseerd. Alles kan wat losser en rommeliger. Daardoor wordt het in je hoofd ook wat losser allemaal. Een zooitje zal het bij mij nooit worden maar iets meer ruimte voor gezellige rommel is best heel lekker.

Met de komst van mijn geleidenhond binnenkort en het kennismakingsweekend wat ik samen met hem achter de rug heb werd mij echt duidelijk hoe het ook anders kan. Meer naar buiten, meer leven in het hier en nu en een totaal andere focus. Ik ga de komende maanden nog echt letterlijk opruimen in huis. Letterlijk ruimte maken en er komen in mijn persoonlijk leiderschapstraject nog andere les modulen aan waar ik nog andere zaken in en met me zelf ga uitdiepen. Al met al neem ik misschien voor het eerst in jaren weer eens echt de leiding over mijn eigen leven en de invulling hiervan. Ik weet zeker dat mijn geleidenhond Sjors mij straks letterlijk en ook figuurlijk op dit pad van veranderingen in het rechte spoor gaat houden. De focus meer naar buiten. Meer er op uit en letterlijk de horizon verbreden en grenzen verleggen met en voor mij zelf.

Al deze inzichten en veranderingen geven mij lucht en ruimte en ik voel dat ik steeds dichter bij mij zelf kom. Stap voor stap voor uit maar o wat maak ik grote stappen voor mij zelf op di moment.

Ik wens jullie allemaal een mooie zondag en sluit af met de volgers van mijn website te bedanken en de volgers op Twitter. Dank voor het jaren volgen en lezen van mijn verhalen.

In liefde jullie Ralf.

Column Het ga zo snel.

Lieve lezers. De laatste weken is het door allerlei leuke gebeurtenissen er niet van gekomen veel te schrijven. Ik ben veel op en onderweg geweest en in mijn leven verandert er ook van alles en in een steeds sneller tempo. Jullie hebben allemaal kunnen lezen over het huwelijksjubileum van mijn ouders, de verjaardag van mijn moeder en de kennismaking met mijn geleidenhond Sjors. Het duurt nog wel even voor Sjors bij mij komt wonen maar het samen gaan wonen met een dier vraagt toch ook wel wat goede voorbereiding. De afgelopen weken zijn dus om gevlogen. Ik verwacht dat dit met de komende twee maanden ook het geval gaat zijn. Er staan nog zoveel leuke dingen op de planning dat het er gewoon niet meer altijd van gaat komen iets te schrijven. Wat ik wel merk is dat al die veranderingen mij goed doen. Op het werk ben ik met nieuwe dingen bezig en ontwikkel ik mij zelf weer. Thuis doorbreek ik gewoonte en patronen en dat geeft ruimte voor nieuwe dingen en denk wijzen. Ook het persoonlijk leiderschapstraject wat ik via mijn werk aan het volgen ben nodigt mij uit anders over dingen te gaan denken en er mee bezig te zijn.

Al met al gaat het mij goed en voel ik me goed. Ik merk dat veel dingen anders, lijkt wel lichter gaan worden en ik meer ruimte en lucht ervaar.

Al met al kijk ik uit naar de echte lente en beter weer. Ik denk dat we daar allemaal wel naar uit kijken op dit moment. Ik merk ook dat het fijn is om dit weer zo even voor mij zelf op te schrijven en het daarmee ook met jullie allemaal te delen.

Na drie gezellige dagen weggeweest te zijn ben ik nu weer thuis en ga ik wel weer even lekker genieten van gewoon even thuis zijn. Dat is toch iets wat ik gewoon zo af en toe heerlijk vind en ook even nodig heb voor mij zelf merk ik. Noem het een oplaad en reflectie momentje.

Ik wens jullie allemaal een mooi weekend en geniet van alle mooie dingen die het leven je te bieden heeft.

In liefde jullie Ralf.

Column Eindelijk de zon.

Lieve lezers. Het is denk ik niemand ontgaan. De lange winter maakt langzaam, heel langzaam plaats voor een wat vriendelijker en voor al zonniger weer type. Het werd ook wel tijd. Zelf ik als toch wel liefhebber van het donkerdere jaargetijde was echt wel toe aan iets anders dan veel wint en regen. De zon die lekker naar binnen schijnt en mij verwarmt doet mij enorm goed. Je merkt het ook aan alles en iedereen. We zijn allemaal toe aan warm weer, zon en zomers genieten. Je werd toch ook zo langzamerhand gek van die regen en die wint. Alles was nat en bleef nat. Het was koud, zowel buiten als in huis en de enige die blij zijn geweest in die gure maand maart zijn de gas aanbieders. Echter ik werd dan weer iets minder blij van dat draaien aan die thermostaat. Ik weet wel waar ik liever mijn geld aan uit wil geven.

Gelukkig ziet het er nu echt naar uit dat de lente ons heeft bereikt en ook even bij ons gaat blijven. Met mooie tempraturen in de verwachting volgend weekend en nu al een heerlijk zonnetje wat naar binnen schijnt teken ik ervoor. Hallo zon, je bent zo welkom voor ons allemaal.

Geniet van de zon en maak er een mooi en fijn weekend van met elkaar.

In liefde jullie Ralf.

Column Blij ei.

Lieve lezers. De afgelopen weken waren wat turbulent voor mij. Gelukkig kan ik vandaag oprecht melden dat ik me een blij ei voel. Dat is best wel toepasselijk met de Paasdagen voor de deur. Ik heb geloof ik niet eerder verteld dat ik al een aantal weken bezig ben met een persoonlijk leiderschapstraject. Dat traject haalt dingen in mij zelf naar boven waar van ik niet wist dat ik ze in mij droeg en zeker niet de onderliggende gevoelens daarbij. Hoe wel dit heftig is soms leer ik er ook erg veel van en geeft het mij inzichten. Na een doorbraak op dit gebied twee weken geleden is nu het blije ei gevoel weer terug. Er is namelijk ook zoveel om dankbaar voor te zijn. Na een drukke tijd heb ik mij dit weekend maar eens de tijd gegund om even met en voor mij zelf bezig te zijn. Zo heb ik gisteren eerst lekker gewandeld en de rest van de dag doorgebracht met mensen die mij energie geven. Fijn om het over dingen te kunnen hebben maar ook even fijn dat er mensen zijn waarmee je het over niets kunt hebben en het toch gezellig hebt. Gisterenavond lekker ontspannen bij een boek en vanmorgen heerlijk lang en tot laat in bed tijdschriften liggen lezen. Om daarna met een louw warme scone te ontbijten en koffie te drinken. Het is immers o zo belangrijk soms even wat tijd voor je zelf in te ruimen. Dat komt er helaas regelmatig te weinig van door de waan van alle dag. Het blijft voor mij een uitdaging die tijd in te passen en mij die simpel weg te gunnen zelf. De komende dagen ga ik dus ook even lekker aan mij zelf besteden om volgende week weer met nieuwe energie en inzichten te beginnen aan een week die ook weer veel beweging gaat brengen. Echter daar volgt laten meer over. Voor nu ga ik lekker genieten en wenst dit blije ei jullie hele fijne en mooie Paasdagen toe.

In liefde jullie Ralf.

Column Het pingpong effect.

Lieve lezers. De afgelopen weekenden heb ik geen column geschreven. Er gebeurde zoveel en ik was even met mij zelf een en ander aan het uitknoppelen. Ik had last van wat ik voor mij zelf het pingpong effect ben gaan noemen. Een wisseling in gevoelens en een staat van zijn. Je zou het ook een emotionele achtbaan kunnen noemen. De laatste weken is er ook weer zoveel gebeurt op allerlei gebieden dat ik er soms moeite mee heb het allemaal bij te houden.

Echter ik heb wel diverse zaken echt even bij de kop gepakt onder het motto (uit het hoofd en in de actie.)

Het leven gaat bij mij soms van druk ineens naar niets en een gevoel van eenzaamheid. Ik ben bezig nu wat meer balans tussen deze beide uiterste te krijgen. Ik heb dat soms niet in de hand maar ook daar komt binnenkort als alles goed is verandering in. Ik kijk er naar uit zo meteen meer de eigen regie te kunnen gaan pakken en minder vast te zitten aan andere.

Wat nu heel fijn is, is dat als je bij je zelf patronen herkend zoals bij mij het pingpong effect je ook iets kunt doen met en voor je zelf. Mooi is ook dat ik zo steeds meer word uitgedaagd om met me zelf en over mij zelf te leren. De afgelopen week ging dit gewoon ook alweer heel veel beter. Ik heb eerder al een paar keer over stroming en beweging geschreven. Nu, er is heel veel stroming en beweging en zaken gaan steeds sneller vooruit en de richting op waar in ik wil dat ze gaan. Ik kom er wel. Maar nieuwe inzichten en veranderingen brengen ook een oude angst bij mij naar boven. Namelijk de angst de controle te verliezen. Dat inzicht kreeg ik afgelopen week maandag cadeau. Voor mij is het aan de tijd oude patronen los te laten en daarmee dus ook de controle die ik daaraan dacht te ontleden. Ik vond en vind dit wel een mooi inzicht om met jullie te delen zo op deze regenachtige zaterdag. Controle loslaten en soms uithanden geven. Iets waar ik de komende tijd mee aan de slag mag en moet.

Voor nu echter geniet ik van het weekend en alles wat ik dit jaar al voor en met mij zelf gerealiseerd heb.

Geniet van alles wat jij voor je zelf gerealiseerd hebt en weest trots en dankbaar naar je zelf toe.

In liefde jullie Ralf.

Column Te lief, en te braaf?

Lieve lezers. Als je voor een weekend kiest met ruimte voor zelfreflectie dan krijg je ook zelfreflectie. Immers, wat je aandacht geeft dat groeit. Na dat ik gisteren genoten heb van een lekkere (rommel in huis dag) en smakelijke zelfgemaakte hapjes, is het aan de tijd het volgende eens even t luchten.

Allereerst kan ik blijkbaar bijzonder god zelf gehakballen maken. Iets waar ik proefondervindelijk achter gekomen ben. Ook kan ik blijkbaar prima gerookte kipsalade maken op een gezonden en iets magerdere manier. Dat zijn fijne dingen om te ontdekken. Maar als ik eerlijk ben wist ik wel dat ik redelijk kan koken hahaha.

Nee, wat ik wil luchten is het gevoel dat ik eigenlijk heel vaak te lief ben en veel te weinig aangeef wat ik nodig heb. Ik voeg mij zelf zowel werk technisch als privé veel te veel naar de wil en de zin van andere. Ik probeer het altijd andere naar de zin te maken en houd totaal niet van conflicten. Ik ga deze daar waar het kan dus heel graag uit de weg. Hierdoor geef ik andere vaak heel veel ruimte om een loopje met mij te nemen. Dat ligt niet aan die ander maar aan mij omdat ik die ruimte immers zelf geef. Ik heb vaak genoeg allerlei ideeën over wat ik zou willen of niet zou willen natuurlijk maar even zo vaak geef ik hier geen uiting aan en denk ik laat maar. Ik ben dus duidelijk te lief en te braaf. Nu zal ik nooit een zelfzuchtig of naar mens worden dat licht nu eenmaal niet in mijn aart. Toch zou ik wat meer de leiding moeten en durven nemen over mijn eigen dingen en gevoelens. Zo vind ik het lang niet altijd leuk als mensen allerlei uitspraken doen die mij raken. Vaak zeg ik er niets van en laat ik het passeren maar daar word je als ik en mij zelf zijnde niet zo blij van. Het lukt me gelukkig wel steeds meer en beter om die zaken uit te spreken die ik van belang vind maar vaak is het ook moeilijk en lastig. Nu hoor ik sommige van jullie denken, je komt zo zelfverzekerd over? Ja, wel eens van een houding en overlevingsmechanisme gehoord? Ben ik dan nooit me zelf hoor ik jullie nu weer denken. Nee, zeker wel. Immers deel ik dit nu ook met jullie. Het is alleen voor mij een worsteling om mij zelf beter neer te zetten als het hierom gaat. Immers veel mensen om mij heen lijkt het ook goed te lukken.

Ik schreef van de week over alle veranderingen die dit jaar ingang zijn gezet en behalve dat die mij verder brengen maken ze mij ook soms onzeker. Onzeker in het niet goed genoeg doen. Het falen of wel gewoon in het de angst hebben dat ik veranderingen te laat heb ingezet. Zo is dit met mijn hondje aan de hand. Nu mijn ouders een weekje van hun wel verdiende vakantie gaan genieten en ik de komende week door werkomstandigheden en vervoersproblemen gedwongen ben de hele week thuis te werken maar ook thuis te zijn valt dit mij toch zwaar. Het gevoel gevangen te zitten en de hele week weinig mensen te spreken, ze niet te zien en niet of nauwelijks buiten te komen verstikt me merk ik. O wat zal mijn hondje hier straks welkom zijn. Al is het alleen al maar om de twee allerbelangrijkste redenen. Niet meer eenzaam en alleen te zijn en niet meer opgesloten te zitten en te kunnen gaan waarheen ik dat wil. Dit tot op zekere hoogte natuurlijk. Een ding weet ik zeker. Er zal hier een goudenmandje klaar staan. Met een bak water en een grote kluif. Dan begint hij of zij in ieder geval al niet aan de tafelpoten hihi.

De komende week zal de uitdaging er voor mij in liggen mijn hoofd letterlijk niet te vol te laten stromen en dat brengt me bij een andere worsteling namelijk hollen of stilstaan. Het is altijd een uiterste. De ene week weet ik niet hoe ik alles gedaan en geregeld moet krijgen en de volgende week heb ik totaal niets en voel ik me leeg en eenzaam. Het lukt me maar niet hier balans in te krijgen merk ik. Dat is ook nog iets wat ik dit jaar wil gaan aanpakken met en voor me zelf.

Wat wel fijn is is dat ik goed kan genieten van de kleine dingen. Dat is ook wat ik de komende week ga doen. Zoals het koken en dergelijke dingen. Dat vind ik leuk en doe ik graag. Ook houd ik enorm van boeken en hoorspelen en kan me daar ook goed mee vermaken. Toch hoop ik snel ook hierin meer letterlijk mijn eigen wegen te kunnen gaan bewandelen en wanneer ik dit wil de voordeur letterlijk achter mij te kunnen dichtrekken. Dan wel met de riem in mijn hand natuurlijk.

Geniet allemaal van jullie weekend en het mooie weer!

In liefde jullie Ralf.

Column Lekker even niets.

Lieve lezers. Vorige week had ik een bijzonder gezellig weekend met vrienden. De week voorafgaande aan dat gezellige weekend en de afgelopen week waren goed gevuld. Nu is het weekend weer begonnen en dit weekend neem ik even lekker de tijd voor mij zelf. De laatste week was er weinig tijd voor zelfreflectie en daar heb ik nu wel weer even behoefte aan. Daarnaast vind ik het gewoon ook wel even lekker om de komende dagen even wat dingen voor mij zelf te doen.

De mix tussen gezelligheid en er op uit gaan maar ook lekker thuis bezig zijn met mijn eigen dingen daar doe ik het wel goed op merk ik. Als ik mij zelf ga overvragen hierin of te weinig rust pak dan wordt het mij te veel en dan raak ik uit balans. Dat is nu niet aan de hand maar toch vind ik het gewoon een heel fijn idee dat er de komende dagen even niets vast staat of gepland is.

Wat ik in ieder geval ga doen is koken want daar heb ik zin in. Gisteren heb ik al zuurvlees gemaakt. Nog wel de makkelijkere manier met een zakje uit Duitsland maar toch. Voor morgen worden het eerst gehakballen maar ik wil ook gerookte kipsalade zelf gaan maken. Verder is er ruimte voor podcasts en boeken en wellicht ook nog een hoorspel. Ook moet er wel iets op huishoud gebied gebeuren maar niet al te veel. Het is jammer dat er dit weekend niet gewandeld kan worden want daar is het weer morgen in ieder geval heel geschikt voor. Zaterdag en zondag dan weer iets minder lijkt het nu. Och ja, als mijn hondje er dadelijk is kan er genoeg gewandeld worden en ik hoop dat dat niet meer al te lang duurt. Dit weekend ga ik in ieder geval even genieten van alles mogen en niets moeten. Dit om volgende week te gaan knallen met het verder vormgeven van mijn nieuwe uitdaging op werk gebiedt. Daarover later meer.

Ik zei aan het begin van dit jaar dat 2023 het jaar van de beweging ging worden. Nou, nu het eerste kwartaal er bijna op zit kan ik stellen dat er beweging genoeg is. Het lijkt wel of alles dit jaar ineens beweegt. Ik beweeg lekker mee voorwaarts en volg maar alle ontwikkelingen. Eerst echter nu even dit komende weekend.

Ik wens jullie allemaal een heel mooi en fijn weekend toe.

In liefde jullie Ralf.

Column Vol verwachting klopt mijn hart.

Lieve lezers. De titel van deze column roept bij sommige van jullie mogelijk wat Sinterklaas gedachten op. Toch heeft de inhoud van dit schrijven niets met de goedheiligman te maken. Nee, vol verwachting klopt mijn hart heeft in dit geval betrekking op mijn geleidehond.

Ik heb er de laatste tijd al vaker iets over geschreven dat ik in blijde afwachting ben van mijn eerste hondje. Na een lange voorbereiding en gedegen afwegingen ben ik er nu dan toch echt klaar voor om ook deze grote stap naar meer zelfstandigheid en zelfredzaamheid te gaan zetten. Het gaat na ik begrepen heb nu niet meer zolang duren voor ik kennis mag gaan maken met hopelijk mijn nieuwe maatje voor de komende jaren. In ieder geval heb ik me er doormiddel van mobiliteitstraining en later wat heet Dog sim training der degen op voorbereid. Ook ben ik zoals ik in september vorig jaar al schreef met mijn gewicht aan de slag gegaan en kan ik nu melden dat er 14 kilo minder van mij is dan in september vorig jaar. Ik ben nu wel aangekomen bij de vastzittende kilo’s en ik moet er nog 8 lossen van me zelf. Daar gaat mijn hondje mij vast ook bij helpen. Zeker in combinatie met het minder eten dieet waarmee ik voor mij zelf gestart ben. Nee hoor, het is eerder anders eten. Toch lekker overigens. In ieder geval ga ik eindelijk de mogelijkheid hebben er gemakkelijker, ontspannener en voor al vaker op uit te gaan. Wandelen alleen is straks niet meer een belasting maar een ontspanning. Wandellen is goed voor de vastzittende kilo’s in ieder geval en ook voor mijn algemene conditie. Verder kan ik eindelijk straks wat gemakkelijker gebruik maken van het openbaarvervoer. Mits dit ooit nog weer eens normaal gaat reiden en functioneren. Technisch beheers ik het reizen met het OV wel maar het kost zoveel energie en ik vind het nog altijd gewoon een beetje eng eerlijk gezegd. Dus los van het feit dat mijn hondje iets kan wat ik nooit zou kunnen namelijk gewoon kijken zal ik ook blij zijn met hem of haars morele steun.

Ik kijk er in ieder geval heel erg naar uit om deze mooie vervolg stap te gaan maken en wacht dus vol spanning en verwachting af. Word het een hem of aar en hoe heet hij of zij. Gaat het klikken tussen ons en hoe gaat het lopen zijn en gaan. Hoe gaat het zijn om een hondje dag en nacht om je heen te hebben? Dat is immers voor mij ook al wat jaren geleden. Er gaat echt nog wel het een en ander op mij af komen. Dat is iets waar ik mij goed bewust van ben. Waar ik me vooral heel erg bewust van ben is dat dit wel echt iets is wat ik wil en waar ik voor wil gaan. Alleen is maar alleen en met een hondje ben je met zijn tweetjes. Ik hoop samen de wereld helemaal aan te kunnen en weer lekker en vooral ontspannen samen op pad te kunnen en mogen gaan.

Vol verwachting klopt mijn hart. Hondje, je bent zo welkom! Ik kijk er naar uit kennis met je te mogen maken.

Fijn weekend allemaal.

In liefde jullie Ralf.